Du låg skjelvande av angst på kne, og svetten rant som blod.
Og venene Du hadde med, dei sov i største ro.
Dei svikta då Du trengde dei, Du hadde gitt dei alt.
Dei valde minste motstands vei, og svikta då det gjaldt.
Og eg har tenkt det skjo'kje eg ha gjort.
Eg sko ha kjempa saman med Deg.
Holdt rundt Deg og tørka svetten bort.
Gjort ka eg kunne for å gle Deg.

Dei dømde Deg til død og pine, spotta Deg og lo.
Og ein av dei Du kalla dine, fornekta og bedro.
Han svikta då Du trengde han, Du hadde gitt han alt.
Han var ein veik og vesal mann, som svikta då det gjaldt.
Og eg har tenkt det sko'kje eg ha gjort.
Eg sko ha kjempa saman med Deg.
Holdt rundt Deg og tørka svetten bort.
Gjort ka eg kunne for å gle Deg.

Men eg veit at eg og svikte, fornekte og bedrar.
Eg gjer'kje det eg veit eg plikte.
Eg e hjertelaus og hard.
E likasæl for andres nød,
ofta blind for venners sorg.
Ka bryr det meg dei andres død,
min kulde e så fast ein borg.

Likavel e Du lika glad i meg,
tilgir meg alle feilå mine.
Stille tar Du kappå Di av Deg.
Tar te å vaska beinå mine....

- Bjørn Eidsvåg